Gustlik ur. ok 2009r. Pod wieloma względami jest przeciętny i na zewnątrz niczym się nie wyróżnia.
Nie stary, ale i nie młodzieniec, nie duży, ale i nie miniaturka. Nie jest nazbyt urodziwy, ale nie przyciąga rozbrajającą brzydotą.
Taki sobie czarno-podpalany mieszaniec środkowo-mazowiecki. Trochę zapomniany, rzadko zauważany.
Nie trzeba go leczyć, bo na szczęście jest zdrowy, nie wymaga oswajania, jak niektórzy z jego kolegów, choć jest nieśmiały, boi się raptownych gestów i nazbyt głośnych odgłosów.
Jego anorektyczna szczupłość wynika, zdaniem weterynarza, z cierpień psychiki wciąż nie mogącej się przystosować do schroniskowych warunków.
Jego pospolitość zanika i przemienia się w wyjątkowość przy bliższym kontakcie.
Tylko wtedy bowiem odkryć można piękno jego wnętrza, którego zdecydowaną większość wypełnia ogromne serce.
Gorące serce, które bezgranicznie kocha każdego, kto poświęci mu choć odrobinę uwagi, kto powie do niego serdeczne słowo,
pogłaszcze pod bródką, nie mówiąc o zabraniu na wyczekiwany spacer.
Wyraz jego pyszczka zmienia się przy wychodzeniu z boksu, gdy wstępuje weń nadzieja….
I pewnie dlatego, kiedy wraca, co rusz to zatrzymuje się i ocierając się o nogi opiekuna prosi-pójdźmy inną drogą, tą,
która prowadzi na zewnątrz schroniska….
Zauważmy GUSTLIKA, betony, lewa alejka, po prawej stronie, i jemu podobnych.

×